De geïnterviewde werd geboren op 14 maart in 1938. Hij is het enige kind. Zijn vader was Joods en directeur van een bekende schoenenfabriek. Zijn moeder is van niet Joodse afkomst en is Protestants. Het begin van de oorlog heeft relatief weinig impact op zijn familie gehad. Ondanks het feit dat er wel iets van te merken is, liep niemand echt gevaar. Dit blijft zo tot de slag om Arnhem. Na deze slag, waarbij hun woonhuis onbewoonbaar werd, liepen de spanningen op. De Duitsers verlengden het contract van zijn vader niet en ze moesten onderduiken. Via de niet-Joodse oma, die in het verzet zat, werd in Apeldoorn een onderduikadres geregeld. Het adres, een villa, werd ook gebruikt door twee andere echtparen. In december 1944 ging het mis: de Duitsers hielden een razzia en ook zijn familie werd opgepakt. Vanuit Apeldoorn werden ze per vrachtwagen vervoerd naar een gevangenis in Zwolle. Een week later werd de geïnterviewde en zijn moeder alweer vrijgelaten. Ze waren nu op vrije voeten en ze konden gaan en staan waar ze maar wilden. Vader werd echter naar Westerbork gedeporteerd. Uit radeloosheid besloot de moeder van de geïnterviewde een verzoek te doen ook naar Westerbork gestuurd worden. Er werd gehoor aan gegeven. De geïnterviewde ging in het kamp naar school en vader werkte in de houtzagerij. Het gezin bleef in kamp Westerbork tot na de bevrijding. Op 24 april kwamen de eerste NSB’ers het kamp binnen. De rollen werden nu omgedraaid. Zijn moeder moest onder andere NSB’ers visiteren.
Na de vrijlating in mei 1945 ging de geïnterviewde weer naar school, waar hij uiteindelijk ook zijn vrouw ontmoet. Na de hogere school ging hij aan het werk bij een accountantskantoor.
Hij heeft zelf niet zoveel last van zijn oorlogservaringen. Wel merkt hij dat Duitsers, of Duitsland, bij hem nog altijd gevoelens losmaken die hem herinneren aan de Tweede Wereldoorlog.